..."önce kelime vardı." diye başlıyor yohanna'ya göre incil. kelimeden önce de yalnızlık vardı. ve kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık... kelimenin bittiği yerde başladı; kelime söylenemeden önce başladı. kelimeler, yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık, kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde. kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu. yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe, yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu. selim işık yalnızlığını kelimelerle besledi. kelimelerin anlamını bilmeden önce tanıdığı yalnızlığı kelimelerin içinde yetiştirdi. eski yaşantılarının hastalığından yeni kalktığı sırada, aldırışsız kelimeler konuşurken, eski yaraların eski kelimelerinin göğsüne saplandığını duydu birden; sustu kaldı. kelimeler, yalnızlığını yaşamasına da bırakmadılar onu. her yandan kuşatıp saldırdılar. kullandığı kelimeler de dönüp ezdi onu, soluksuz bıraktı. sonra, yatağından fırladı birden selim; bütün kelimeleri ve yaşantılarını ezdi ayağının altında. güneşe çıktı. güneş, gözünü acıttı bir süre sonra, perdelerini kapayıp kelimelerin karanlığına döndü. birtakım kelimeler bağışladı onu; aralarında gene yaşamasına izin verdiler. bu kelimelerle birlik olup amansızca saldırdılar başka kelimelere: aşağılayan, ezen, soluk aldırmayan kelimelere. yendi, yenildi; sonunda gene yenildi. kelimelere, kelimelerle birlikte açtığı savaşta. yalnızlık hep oradaydı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder